Obudziłam się nim jeszcze wschód słońca rozchylił swe ramiona na powitanie, a w zasadzie to strach zacisnął mi szpony na krtani i zadławiona rozchyliłam powieki bolące, zagryzłam wargi do krwi, chciałam wyrwać sobie włosy z głowy, tak bardzo boje się, boję się jutra, boję się dni następnych. Łzy cisną mi się do oczu, ale nie pozwolę im popłynąć. Drżę w środku. W środku też krzyczę

między wersami

wzdycham

skrycie

między pauzami

spojrzenia dostrzegam

urywam twe słowa

rozkruszam je

smakuje na nowo

i na nowo śnię

ukrywam część duszy

za duży

jest dzień

bym mogla mu sprostać

bym ponieść go mogła

więc chowam się za fasadą uśmiechów, żartów szampańskiego humoru by gdy spotkać się sam na sam z czterema ścianami zwariować, krzyczeć i płakać cicho w poduszkę która nie pachnie już niczym tylko przeżutymi zdarzeniami. Chce mi się wymiotować z nerwów.