Stałam się głodna w zły sposób

gdy łapię

Ogryzki dni

i ochłapy nocy

spękane usta

zagryzam

zimny naskórek

zdrapuję

Ma duże oczy

zielone

niepokój w sercu

i w duszy

choć wczoraj deszcz kropił

żałośnie

nie rozpuścił mnie

nie zniszczył

tylko nadkruszył

troszeczkę.

A chciałam zniknąć

i się nie obudzić.

Tylko śnić wieczność całą

i całą wieczność się budzić

to żyję nadal w przestrzeni

martwej

pustej

matowej.

Może to monotonia tak na mnie działa, może to wszystko budzi się wtedy kiedy ja pragnę zasnąć najbardziej. Widzę ludzi odzianych w garnitury. Znikają wtedy gdy zdążę otworzyć szeroko oczy. Rozpływają się jak duchy. Ja tez kiedyś się tak rozpłynę, każdy z nas będzie znikał wtedy kiedy będzie chciał być jak najwyraźniej widoczny. Życie składa się z paradoksów ironii i sarkazmów. Szczęście w nieszczęściu.