Źle się czuję ostatnio, czuję się nie-wła-ści-wie. Jestem blada, mam załzawione oczy, spękane usta i niespokojne serce. Ubieram się w uśmiechy, spojrzenia, odpowiedzi i opanowanie, a wewnętrznie trawi mnie niepokój i strach. Jednego dnia potrafię utrzymać poziom, innego każda wada wychodzi ze mnie jedna po drugiej. Później śpię niespokojnie, albo nie śpię w ogóle i czuje się jak najgorszy człowiek na świecie. W zasadzie nawet nie wiem dlaczego tak się dzieje. Chowam się w sobie, nie potrafię zebrać myśli, pływam na powierzchni własnego rozkojarzenia, własnej niemocy. Sklejam zdania w niespójną całość, później mam wyrzuty sumienia. Zżera mnie strach i stres. Spadł śnieg, mam kawę zbożową w kubku, soundtrack z Harrego Pottera, umówione spotkania, tkwię w stanie zawieszenia. Ciche dni i nie wiem jak się z tym czuję, nawet nie chcę mi się na ten temat myśleć. W zasadzie nic mi się nie chcę, czuję jakby dusza mi płakała w środku, jak drży, skręca się gdzieś koło mostka, czasem kuli się w żołądku. W głowie tylko "weź się w garść".

20.11.2022

 Przygniata mnie ciężar tej jesieni, mam zadyszkę bo biegnę ile sił nie oglądając się za siebie a wciąż czuje oddech na karku, gorzki i przerażający. Śmierdzi przeszłością, niemocą, niepewnością. Tym wszystkim co próbowałam w sobie zabić, naprawić, posklejać, to mnie dopada wtedy gdy się tego nie spodziewam. Nie mogę wstać z łóżka, boli mnie serce, dłonie drżą, chowam je między udami. Minus pięć kilo, a planuje jeszcze dziesięć. Dzień jak co dzień, upływa między pracą, gotowaniem a zakupami. Przetykany myślami nad którymi nie panuję, spędzają mi sen z powiek, są ciężkie, smoliste i doprowadzają mnie do szału. Garść tabletek. Zasunięte zasłony by chronić się przed światem. Ograniczam kontakty za którymi tęsknie, ale sama sobie na to zasłużyłam. Kupuję body i śliniaczek i śliczną bluzeczkę, wino dla dzielnej mamusi. Ubieram się w uśmiech choć najchętniej schowałabym się pod kołdrą. Czuje się nijak, choć bardzo staram się czuć cokolwiek. Twardo stąpam po ziemi, a w środku jestem miękka jak masło, kto chce może wbijać we mnie ostre noże, czuje się bezbronna jak wróblęcie co wypadło z gniazda, trzepoczę rozpaczliwie skrzydłami ale nie może się wzbić w niebo, choć tak bardzo się stara. Nie mam na nic ochoty, na nic siły, ciężko skleja mi się zdania, ciężko kojarzy mi się fakty, nie mam w sobie nic z kreatywności. Nie mam ochoty oglądać filmów, seriali, ani czytać książek. Po prostu trwam. Słucham tylko podcasty kryminalne, robię paznokcie, ładnie się maluje, schludnie ubieram. Robię wszystko by wyglądać nie tak jak się czuję. Przy niektórych ludziach wychodzą wszystkie moje wady, jedna po drugiej i nagle zdaje sobie sprawę, że nie jestem spoko, że jestem tą samą małą P. co miała 9,10 czy 12 lat i nic nie wiedziała o życiu, o ludziach o interakcjach społecznych o niczym.