Tak się czuję jak pogoda na zewnątrz.

Tak napisałam tę pracę całą na "wydaje mi się" i  na "chyba tak to powinno wyglądać" potem oddałam ją z dziką pewnością, że źle będzie, a tu proszę telefon jeden i och wszystko wspaniale, będzie dobrze- broni się pani 3. 
Jak to 3?

 

Jestem szczęśliwa, wszystko idzie po mojej myśli.

Źle się czuję, włosy nadal mi straszliwie wypadają, przez miesiąc wypadła mi ich aż połowa. Niby leki dostałam, a po nich nic, a nic lepiej nie jest. Zastanawiam się nad wizytą u trychologa. Wyglądam okropnie.

Włożyłam w to dużo pracy, sił wyplułam w to by wyczołgać się z dołu głębokiego prawie że otchłani. Zsunęłam się do środka po prostu od tak i nikt nie zauważył, ze mnie nie ma. Że krzyczę, a krzyk mój mieszał się z czarnymi mackami, wpychały mi się do gardła, do oczu, do nosa. Palce macały tylko lepką próżnię, nic więcej, tylko myśli milion ton i ciemność. Nic więcej.

U mnie nic. Żyję życiem bohaterów, a styczeń minął mi na wcieraniu lekarstwa w całe ciało, na przemyśleniach, duszeniu się w myślach, na spokoju i nie spokoju na milionach tabletek na języku, na Mercedes Thompson i jej wilkołakach i nie wiem jak będę żyć normalnie po tym cyklu bo dawno nie spotkałam tak cudownej serii, jestem nią oczarowana. I skóra schodzi mi płatami, łamię paznokcie, piszę pracę, nadal nie śpię, piszę, jem słodycze, uśmiecham się więcej, chodzę do szpitala i trochę jestem lepsza dla siebie. 
To niby nic, a jednak.